Twórca

Okres działalności: 1864 - 1893

Szubert Awit - zakład fotograficzny założony przez Awita Szuberta (ur. 3 lipca 1937 – zm. 27 maja 1919), urodzonego w Oświęcimiu malarza i fotografa. Szubert uczył się w krakowskiej Szkole Rysunku i Malarstwa przy Instytucie Technicznym, a następnie praktykował w wiedeńskim zakładzie fotograficznym Rudolfa von Bohra i Ludwiga Angerera. W latach 1864–1867 prowadził atelier w miejscu urodzenia, prawdopodobnie w domu rodzinnym w kamienicy Ślebarskich przy Rynku Głównym 14. Następnie założył atelier w Krakowie, na tyłach kamienicy przy ul. Krupniczej 17 (po zmianie numeracji w 1882 nr 7) i zakład prowadził w latach 1867–1893. Jego najbliższą współpracownicą była żona Amalia z Dietzów (poślubiona w 1870). Wykonywał gównie portrety, dokumentował dzieła sztuki, zabytki archeologii, medycyny czy też prace budowy kolei w Galicji, sporadycznie fotografował miasto. Od 1865 „zdejmował” widoki Pienin i Tatr. Za swoje prace fotograficzne zdobył wiele nagród: medal na Powszechnej Wystawie Światowej w Wiedniu (1873), medal postępu na wystawie fotografii w Brukseli (1874), medal na wystawie w Wiedniu (1875), medal zasługi na krajowej wystawie lwowskiej (1877) i medal na wystawie powszechnej w Paryżu (1878). W 1867 otworzył filię krakowskiego atelier w Szczawnicy, w willi pod Różami, a w 1882 przeniósł atelier do Dworca Gościnnego „Cursalon” i prowadził je do 1893. Awit Szubert był też autorem kilku autochromów wykonanych przed 1910, są to portrety najbliższych, autoportret, widoki Pienin i martwa natura. W latach 1890–1891 prowadził badania nad udoskonaleniem proszku magnezjowego, a po udanych eksperymentach wykonał fotografie wnętrz Kopalni Soli w Wieliczce. Od 1892 reklamował się jako „Zakład Fotograficzny i Planotypii A. Szuberta”, a w następnym roku „Zakład Fotografii Artystycznej A. Szuberta”. Prawdopodobnie w 1893 ze względów zdrowotnych Awit Szubert zawiesił swoją intensywną działalność jako fotograf i atelier prowadzi Amalia Szubert, a następnie syn Awit Julian z żoną Aurelią z Pruszyńskich. Oficjalnie w dokumentach właścicielem zakładu nadal pozostaje ojciec, gdyż syn jako oficer armii austro-węgierskiej nie mógł prowadzić działalności komercyjnej. W 1912 przekazano atelier Czesławowi Walczakowi, prowadził je prawdopodobnie do wybuchu wielkiej wojny. Szczawnicka filia była zarządzana przez Amalię, a później Awita Juliana i Aurelię do 1909, kiedy to została wydzierżawiona jednemu z ówczesnych współpracowników - Edwardowi Heczce. W 1928 Amalia wypowiedziała lokal właścicielowi uzdrowiska, hrabiemu Adamowi Stadnickiemu. Umowa obejmowała również przekazanie całości wyposażenia atelier fotograficznego. Zobacz także: Szubert A. Bibliografia: „Przyjaciel Ludu”, 1912. Koziński J., Fotografia krakowska w latach 1840-1914, 1978, s. 111-113. Kudłacz K., Awit Szubert, krakowski fotograf drugiej połowy XIX wieku, „Dagerotyp Studia z historii i teorii fotografii” 2009, nr 18, s. 5-79. Węglarz B., Awit Szubert, szczawnickie atelier, Szczawnica 2010. Cisek J. i in., Słownik Legionistów Polskich 1914-1918, Kraków 2017. https://zolnierze-niepodleglosci.pl/żołnierz/227191/ [dostęp: 29.03.2021].