Twórca

09.08.1902 - 27.06.1941

Jan Alojzy Neuman - fotografik, publicysta i animator środowisk fotograficznych. Będąc studentem Politechniki Lwowskiej uczęszczał na zajęcia z fotografii artystycznej prowadzone przez prof. Henryka Mikolascha, a w latach 1927–1930 był jego asystentem. W 1926 został członkiem Lwowskiego Towarzystwa Fotograficznego, a w 1930 członkiem Foto-Klubu Polskiego. W 1931 wyjechał do Wiednia, gdzie w Grafische lehr und Versuchsanstalf, pod kierunkiem prof. Rudolfa Koppitza studiował zagadnienia portretu. Równocześnie pracował w dziale fotochemii i graficznych technik drukarskich u prof. Daimlera. Został członkiem Wiedeńskiego Amatorskiego Towarzystwa Fotograficznego. Po powrocie do Polski rozpoczął pracę wykładowcy fotografii technicznej i fotochemii w Warszawskiej Szkole Przemysłowej i Handlowej. W 1935 został wykładowcą w Państwowej Koedukacyjnej Szkole Fotograficznej. W latach 1934–1936 był członkiem Zarządu Polskiego Towarzystwa Fotograficznego w Warszawie, w 1937 został prezesem Związku Polskich Towarzystw Fotograficznych. W 1938 współorganizował Fotoklub Warszawski. Był ekspertem niemal wszystkich działających wówczas wytwórni sprzętu fotograficznego, które miały swoje przedstawicielstwa w Polsce. Wspólnie ze Stanisławem Manczurskim w 1936 wydał „O zastosowaniu fotografii w podczerwieni przy badaniu cech strzału z bliska na ubraniu”, a w 1938 „Fotografię w podczerwieni”. W latach 1937–1939 redagował miesięcznik „Leica w Polsce”. We wrześniu 1939 przeniósł się do Lwowa, gdzie do 1941 prowadził wykłady w zakładzie Fotografii Politechniki Lwowskiej. Zginął podczas zajmowania Lwowa przez wojska niemieckie. Jego fotografie „Tryptyk wojenny”, „Rok 1914–1918” oraz „Na zachodzie bez zmian” w latach 1927–1930 publikowała prasa krajowa oraz Ilustrated London News, Photograms of the Year, Amerycan Photography. W 1938 na wystawie indywidualnej za pracę „Defilada” otrzymał złoty medal. Był fotografem wszechstronnym, fotografował architekturę, pejzaż, portret, martwą naturę. Najbardziej jednak fascynowała go kompozycja, w której najsilniej odbiła swoje piętno osobowość autora. Pracował w technikach specjalnych: gumie, przetłoku, oleju, bromoleju, łączył ze sobą izohelię i gumę.