Jadwiga Maziarska, Maria Pinińska-Bereś, Zuzanna Janin w zbiorach MuFo

Realizując Politykę Gromadzenia Zbiorów MuFo zakładamy uzupełnianie zbiorów o dzieła problematyzujące szeroko rozumianą tożsamość. Uważamy, że bardzo istotne jest wyeksponowanie bogactwa twórczości odnoszącej się do tego zagadnienia w polskiej sztuce. Bez wątpienia jest to jeden z najbardziej frapujących i charakterystycznych obszarów fotografii. Współczesne badania wskazują na ciągłą obecność tych zagadnień. Staje się ona szczególnie znacząca w latach 70. ubiegłego wieku, jako artystyczna reakcja na zmiany społeczno-kulturowe, a przede wszystkim konieczność przewartościowania funkcji fotografii jako medium sztuki. Zrozumiałe zatem, iż szereg z tych działań miało charakter performatywny. Z kolei, radykalny przełom jaki dokonał się w życiu społeczno-politycznym w latach 90. XX w. oraz związane z nim kryzysy, przyczyniły się do rewizji artystycznych identyfikacji tożsamościowych, co było widoczne również w obszarze fotografii sztuki, gdzie działania te przyjęły dwojaki charakter. Z jednej strony były to postawy krytyczne wobec tradycyjnych kategorii tożsamości, głęboko zanurzone we współczesności, mające charakter osobisty, a jednocześnie nowatorski, dogłębny i uniwersalny. Szereg z nich pozostaje w związku z problematyką cielesności. Z drugiej strony pojawia się artystyczna refleksja o charakterze tożsamościowym, która mając odmienną genezę i charakter, odwołuje się do tradycji, pamięci oraz bliższej i dalszej historii, postrzeganych jako przestrzenie obdarzone potencjałem dla inicjowania procesu odbudowy wspólnoty społecznej. Co istotne, wiele z tych działań również ma charakter auto-identyfikacyjny.

Zrealizowane w tym roku zakupy prac Jadwigi Maziarskiej, Marii Pinińskiej-Bereś oraz Zuzanny Janin są dobrym przykładem realizowania wyżej wspomnianego kierunku kolekcjonowania.

Jadwiga Maziarska tworzyła przede wszystkim obrazy abstrakcyjne i formy przestrzenne. W swojej twórczości zgłębiała strukturalne właściwości dzieła, które są pionierskie dla tzw. „malarstwa materii”, polskiej odmiany malarskiego strukturalizmu. Tworząc eksperymentowała z użyciem wosku i tkanin. Dzięki czemu jej prace nabierały cech surrealistycznych obiektów. Maziarskiej nie obca była także fotografia, którą wykorzystywała do tworzenia oryginalnych kolaży.

Maria Pinińska-Bereś od połowy lat 70. zaczęła stosować tkaniny wypychane watą i gąbką, pomalowane na kolor różowy, który stał się jej kolorem sztandarowym. Jej rzeźby mają wyrafinowaną formę, są lekkie, miękkie, wypełnione erotyką. Od roku 1976 Pinińska robiła także akcje odnoszące się do feminizmu, własnej sztuki, a także afirmujące przyrodę, w otoczeniu której najczęściej się odbywały. Miały one charakter sztuki site-specific.

Zuzanna Janin w swojej sztuce porusza tematy związaną z miejscem, pamięcią i czasem, a także nieobecnością i wykluczeniem. Jej działania często opierają się na wizualizacji pamięci prywatnej, wywołującej silne emocje, zderzone z oswojoną uniwersalną pamięcią zbiorową, nośnikiem problemów społecznych i politycznych.

Zakup dzieł dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego w ramach zadania Narodowa Kolekcja Sztuki Współczesnej Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Gminy Miejskiej Kraków.