Twórca

18 lipca 1864 - 24 kwietnia 1931

/prawdopodobne autorstwo fotografii/

Konserwatywny polityk, działacz samorządowy, przedsiębiorca, filantrop, fotoamator. Absolwent Wydziału Rolniczo-Leśnego Uniwersytetu Wiedeńskiego. W 1909 roku uzyskał od cesarza austriackiego Franciszka Józefa tytuł barona z herbem własnym oraz dewizą herbową "Pracą i Prawdą". Wychowany w duchu polskości, uważał się za rdzennego Polaka; podczas I wojny światowej opowiadał się za pełną niepodległością Polski. Był posłem do austriackiej Rady Państwa, w latach 1897-1924 marszałkiem Rady Powiatowej, w latach 1901–1914 posłem na Sejmie Galicyjskim oraz prezesem Koła Polskiego w Wiedniu. W latach 1928-1931 pełnił urząd senatora II Rzeczypospolitej. W archiwum rodzinnym znajduje się notatka o zaproponowanej mu w 1922 roku, jeszcze przed wyborem Gabriela Narutowicza, kandydaturze na urząd prezydenta.

Był właścicielem Browaru Okocimskiego, jednego z największych w tej części Galicji (produkującego w 1910 roku aż 380 tys. hl piwa rocznie). Od 1904 aż do śmierci był też właścicielem Browaru Krakowskiego i Fabryki Przetworów Słodowych przy ulicy Lubicz oraz browaru w Krasiczynie. Pełnił również funkcje: prezesa Związku Przemysłowców w Krakowie, prezesa Banku Małopolskiego i prezesa Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego w Krakowie.

Pod koniec XIX wieku wraz z małżonką, hrabiną Zofią z Sumińskich, wybudował w Brzesku kompleks pałacowy wzorowany na architekturze wiedeńskiej, otoczony parkiem w stylu angielskim. Był człowiekiem o wysokiej kulturze osobistej, znał biegle cztery języki, był uzdolniony plastycznie i muzycznie. Z zamiłowaniem gromadził dzieła sztuki, był też portretowany m.in. przez Jacka Malczewskiego.  Nazywany był „ojcem ubogich”. Podczas wojny polsko-bolszewickiej udzielał wielomilionowych pożyczek; był też hojnym darczyńcą: utrzymywał ochronkę, kasę chorych, szpital, wybudował osiedle dla robotników i urzędników w Okocimiu, ufundował place pod budowę pięciu szkół ludowych oraz czytelnię ludową w Radomyślu nad Sanem. Fundował stypendia dla uzdolnionej młodzieży wiejskiej, wsparł również finansowo budowę pomnika Adama Mickiewicza w Krakowie. Za zasługi na polu pracy obywatelskiej w 1925 roku został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Pochowany w rodzinnej krypcie Goetz-Okocimskich kościoła parafialnego w Okocimiu Górnym. W roku 1937 pośmiertnie uhonorowany przez pracowników Browaru Okocim pomnikiem z popiersiem autorstwa rzeźbiarza Antoniego Madeyskiego.

Bibliografia:

Polski Słownik Biograficzny, hasło: „Goefz Jan” i „Goetz Okocimski Jan”, t. VIII, Kraków 1960.

Włodek J.M., Goetz-Okocimscy Kronika rodzinna 1590–2000, Księgarnia Akademicka, Kraków 2001.

http://www.okocim.net/goetzokocimscy.htm

Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej, redakcja naukowa prof. Jacek M. Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana, Warszawa 1994, s. 511–512.

Gawlik j.S., Mietła M., Ku pamięci potomków Jana Götza-Okocimskiego 1815–1893, Brzesko : Brzeskie Towarzystwo Gryf, 2015, s., 30 i 31.