Twórca

27 kwietnia 1906 - 15 maja 1977

Okres działalności: 1935 - 1958

Janusz Bułhak (ur. 27 kwietnia 1906 roku w Peresiece na Wołyniu, zm. 15 maja 1977 roku w Warszawie)  – polski kompozytor i fotografik; syn Jana Bułhaka. Absolwent Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Wilnie i Wileńskiego Konserwatorium Muzycznego. Członek Polskiej Konfraterni Akademickiej Filomatia Vilnensis i autor melodii jej hymnu. W latach 1932–1934 był prezesem Akademickiego Koła Muzyków oraz członkiem zarządu Bratniej Pomocy Studentów Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Od 1958 roku współpracował z Centralnym Zespołem Artystycznym Wojska Polskiego.

Obok muzyki pasją artysty była fotografia. Debiutował w 1935 roku podczas IX Międzynarodowego Salonu Fotografiki w Warszawie. Zamiłowanie i warsztat odziedziczył po ojcu, Janie Bułhaku, nazywanym nestorem polskiej fotografii. Przez lata był jego asystentem w laboratorium i współpracownikiem podczas plenerów fotograficznych.

Podczas walk o Wilno, 10 lipca 1944 roku, w wyniku pożaru spłonęło mieszkanie i pracownia Jana Bułhaka, a w niej, choć nie jest możliwe oszacowanie całości strat, m.in. 10 000 negatywów szklanych, opisanych i skatalogowanych w 350 pudełkach i odbitki stykowe pogrupowane w 158 albumach tematycznych stanowiących cały dorobek fotograficzny Jana Bułhaka.

Od 1945 roku Janusz Bułhak skrupulatnie odtwarzał archiwum ojca, reprodukując ocalałe z pożogi odbitki pozytywowe, kopie drukowane w czasopismach i wydawnictwach albumowych oraz pocztówki zachowane w kolekcjach prywatnych. Wraz z ojcem fotografował również zniszczenia wojenne Wilna. 

Po II wojnie światowej i przymusowym wysiedleniu w nowe granice Polski, rodzina Bułhaków zamieszkała na warszawskim Starym Żoliborzu przy ulicy Krasińskiego 18. Janusz Bułhak wspólnie z ojcem dokumentował straty wojenne stolicy i fotografował zmiany zachodzące w krajobrazach polskich miast, m.in. Krakowa, Gdańska, Lublina, Poznania i Wrocławia oraz na tzw. Ziemiach Odzyskanych. Obaj fotograficy wykonywali wspólnie większość fotografii, opatrując je często różnymi pieczątkami.

W swojej twórczości koncentrował się przede wszystkim na pejzażu utrzymanym w nurcie piktorialnym oraz propagowanej przez ojca idei „fotografii ojczystej”, akcentującej narodowość i polskość. Był członkiem Fotoklubu Wileńskiego, a po wojnie, w 1947 roku, współzałożycielem Związku Polskich Artystów Fotografików (otrzymał legitymację członkowską z numerem 2) oraz autorem licznych wystaw fotograficznych. Po śmierci ojca zaprzestał fotografowania i powrócił do ukochanej muzyki.

Prace Janusza Bułhaka znajdują się w kolekcjach m.in. Muzeum Narodowego w Warszawie i Muzeum Fotografii w Krakowie.