Twórca

10 sierpnia 1942 w Baranowiczach – 12 grudnia 2021 w Łodzi

Okres działalności: 1963 - 2021

Fotograf, reżyser filmowy, artysta multimedialny, scenarzysta i teoretyk sztuki. Jeden z najwybitniejszych współczesnych fotografików polskich, związany z łódzkim środowiskiem progresywno-awangardowym, uczestniczył w jego w najważniejszych manifestacjach artystycznych oraz wpłynął ideowo na kształtowanie się grupy Łódź Kaliska. Od 1966 roku członek Związku Polskich Artystów Fotografików, od roku 2002 członek honorowy.

Swoją twórczość artystyczną koncentrował wokół medium fotografii, dostrzegając w niej niewyczerpany potencjał refleksyjny, meta-artystyczny i estetyczny. W latach 1961 - 1966 studiował konserwację zabytków i muzealnictwo na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 1963 roku należał do grupy fotograficznej „Rytm”. Od 1964 roku był członkiem Grupy „Zero 61”, do której należeli m.in.: Jerzy Wardak, Józef Robakowski, Antoni Mikołajczyk i Wojciech Bruszewski. W latach 1969-1975 studiował na Wydziale Reżyserii w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi, gdzie następnie wykładał. W latach 1970 – 1977 był współzałożycielem i jednym z filarów łódzkiej grupy Warsztat Formy Filmowej, najważniejszej ówcześnie formacji rozpoznającej miejsce fotografii w obszarze konceptualno-medialnym. Konsekwencją działań artystycznych była późniejsza, kilkunastoletnia filmowa działalność Różyckiego, w której rozwijał wątki o charakterze egzystencjalnym i religijno-mistycznym. W latach 70. i 80. współpracował z Wytwórnią Filmów Oświatowych w Łodzi, gdzie zrealizował kilkadziesiąt filmów dokumentalnych z obszaru etnologii, sztuki i obrzędów ludowych, m.in. nagradzane na wielu festiwalach filmowych: cykl „Era Wodnika”, „Nieskończoność Dalekich Dróg”, „Podpatrzona i podsłuchana Zofia Rydet A.D. 1989” i „Fotograf Polesia”.

W swojej twórczości interesowała go ludowość i religijność wsi, sztuka naiwna, mityczność a także wątki określane przez niego samego jako fotografia sakralna, a później fotozofia. W rozumieniu Różyckiego sztuka ma charakter uświęcający wobec codzienności, stąd potrzeba artystycznej szczerości i przywołanie metafizycznych, nierzadko religijnych treści. Był autorem i współautorem wystaw fotograficznych, krajowych i międzynarodowych w Polsce i za granicą. Do najważniejszych z nich należą: monograficzna wystawa „Andrzej Różycki. Chodzę swoimi drogami” (2004) w Muzeum Historii Fotografii w Krakowie, „Fotografia nostalgiczna” (2005) w łódzkiej Galerii FF, „Fotografia sakralna” (2007) w warszawskiej Zachęcie, „Wystawa fotozoficzna w hołdzie ś.p. fotografii analogowej” (2009) w Galerii Art New Media w Warszawie i „Wystawa fotozoficzna” prezentowana podczas Międzynarodowego Festiwalu Fotografii w Łodzi w 2009 roku. W 2009 roku Andrzej Różycki został odznaczony Srebrnym Medalem „Zasłużony kulturze Gloria Artis”. Jego prace znajdują się m. in. w zbiorach Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Muzeum Okręgowego w Toruniu, Muzeum Kinematografii w Łodzi i Muzeum Fotografii w Krakowie.